Medyczna rejestracja obrazu wideo

Część III: Medyczna rejestracja obrazu wideo w praktyce

Ustawienia modułu nagrywania wideo

Autor: dr inż. Marcin Just, dr inż. Michał Tyc (DiagNova Technologies)
Ustawienia dotyczące urządzeń wideo można zmieniać w czasie pracy programu. Służy do tego polecenie w module analizy wideo (przycisk Ustawienia → Kamera).

Po wybraniu opcji konfiguracji frame grabbera (urządzenia przechwytującego sygnał wideo), wyświetli się na ekranie okno konfiguracyjne z podglądem obrazu (rys. 1). Jakkolwiek w programie umieszczone są procedury konfiguracji automatycznej, to jednak manualne ustawienie wszystkich opcji gwarantuje najlepsze działanie sprzętu.

Ustawienia grabbera dotyczące w większości przypadków urządzenia zamieniającego sygnał analogowy idący z kamery na postać cyfrową. W przypadku kamer analogowych z poziomu komputera nie ma możliwości wpływania na parametry samej kamery. Takie jej ustawienia, jak balans bieli i czułość, nie mogą być tą metodą modyfikowane w żadnym stopniu. Aby uzyskać dostęp do ustawień kamery – musi ona być podłączona interfejsem cyfrowym (FireWire, USB, Gigabit), czyli potocznie mówiąc musi być kamerą cyfrową. Obecnie program pozwala wykorzystać kamery analogowe oraz kamery cyfrowe w pełni kompatybilne z technologią DirectShow i udostępniające nieskompresowany strumień wyjściowy.
Okno konfiguracji urządzenia nagrywającego sekwencje wideo

Rys. 1. Okno konfiguracji urządzenia nagrywającego sekwencje wideo

Kolejność operacji konfigurowania opcji wideo jest wyjątkowo ważna.

Na rys. 1 numery przy kontrolkach konfiguracyjnych pokrywają się z sugerowana kolejnością ustawiania opcji:

  1. Wybór tzw. przestrzeni kolorów 1. Sygnał cyfrowy przenoszący informacje o obrazie zakodowany może być w różny sposób. Najlepszym aktualnie wykorzystywanym formatem jest nieskompresowany format RGB_24. W pierwszej kolejności wypróbować należy ten format (MEDIASUBTYPE_RGB24). Jeśli po jego wybraniu na liście w kontrolce 2 nie pojawi się wymagane urządzenie przechwytujące (a tym bardziej, gdy nie pojawi się żadne), należy w drugiej kolejności wypróbować format YUY2 (MEDIASUBTYPE_YUY2). Format ten zachowuje pełne informacje o jasności punktów obrazu, jednak informacja o kolorze jest współdzielona przez dwa sąsiednie punkty na obrazie wideo. Ostatnim formatem na liście jest RGB_32 (MEDIASUBTYPE_RGB32). Format ten jest obsługiwany przez urządzenia przechwytujące niezwykle rzadko, dlatego należy go wybierać jedynie wtedy, gdy żaden inny format nie działa. Z reguły urządzenia, które umożliwiają przechwytywanie obrazu wideo z kamery, mające postać kart rozszerzeń umieszczanych wewnątrz komputera udostępniają dwa wspomniane tryby (RGB24 oraz YUY2), zaś urządzenia zewnętrzne podłączone do komputera przez port USB udostępniają jedynie tryb YUY2.
  2. Wybór urządzenia nagrywającego 2. Po każdej zmianie w kontrolce 1, na liście 2 pojawią się wszystkie urządzenia udostępniające wybrany typ strumienia wideo. Jeśli w komputerze jest kilka urządzeń udostępniających sygnał wideo (kamera w notebooku, kamerka internetowa, tuner telewizyjny itp.) na liście tej pojawić może się kilka urządzeń. Należy wybrać urządzenie, do którego podłączona jest kamera. Istotną pomocą jest tutaj podgląd „na żywo” w oknie A. Aby uzyskać poprawny obraz, konieczne może być odpowiednie wybranie rozdzielczości 3 i wejścia wideo w urządzeniu nagrywającym (4).
  3. Wybór rozdzielczości 3. Należy dążyć do dokonywania nagrań z możliwie dużą rozdzielczością. Istnieją tutaj jednak istotne ograniczenia. Aktualnie dostępne komputery (w tym i notebooki) powinny radzić sobie z nagrywaniem obrazu z rozdzielczością przekraczającą 1024×768 bez kompresji. Wynikowe pliki wideo będą miały jednak ogromne rozmiary, co w znaczącym stopniu utrudni jakąkolwiek dalszą z nimi pracę. W normalnym przypadku wymagane jest skompresowanie tego sygnału 6. Kompresja zwykle pogarsza jakość obrazu, ale umiejętnie zastosowana czyni to w nieznacznym stopniu, za to nawet 100 razy może zmniejszyć rozmiar plików wideo na dysku. Kompresja materiału wideo wymaga jednak dużej pracy wykonanej przez procesor komputera. Wybór zbyt dużej rozdzielczości wiązać się będzie ze znacznymi opóźnieniami pomiędzy nagrywaniem kolejnych sekwencji wideo, może także nagrywanie to uczynić niemożliwym. Komputery klasy Pentium Core 2 Duo z zegarem wyższym niż 2,5 GHz lub klasy Athlon X2 z zegarem wyższym niż 3 GHz powinny bez problemu kompresować materiał wideo w rozdzielczości 720×576 (tzw. pełen PAL). W tym przypadku dane wideo będą prawdopodobnie z tzw. przeplotem, co może na ekranie skutkować niekorzystnymi efektami porwanych krawędzi pionowych. W przypadku wystąpienia tego zjawiska, lub w przypadku zaobserwowanych opóźnień wymaganych pomiędzy kolejnymi nagraniami sugerujemy redukcję rozdzielczości do 720×288.
  4. Wybór źródła sygnału 4. W przypadku większości urządzeń nagrywających z podłączonymi kamerami analogowymi do wyboru może być wejście Composite lub Video (rys. 2). Lepszym wyborem jest Video, jednak musi być to zgodne z faktycznym sposobem podłączenia kamery do urządzenia nagrywającego (np. karty w komputerze). Informacji na ten temat proszę szukać w instrukcji obsługi kamery.
    Możliwe źródła sygnału

    Rys. 2. Możliwe źródła sygnału

  5. Rozdzielczość 5. Liczba określająca ilość zbieranych klatek na sekundę (fps).
  6. Opcje grabbera 6. Przycisk ten otwiera okno właściwości urządzenia. Pozwala ono na ustawienie opcji charakterystycznych dla danego urządzenia.

    Kontrolki odpowiedzialne za kolejne ustawienia podzielone są (ze względu na ich dużą liczbę) na kilka przełączanych zakładkami kart w obszarze B okna. Na karcie Wideo (rys. 3) znajdują się:

    Karta ustawień dla wideo w oknie konfiguracji nagrywania wideo

    Rys. 3. Karta ustawień dla wideo w oknie konfiguracji nagrywania wideo

  7. Określenie sposobu kompresji sygnału 7. Po ustawieniu wszystkich opcji związanych z urządzeniem nagrywającym, należy wybrać tzw. encoder, który użyty zostanie do zmniejszenia rozmiaru materiału zapisywanego na dysk. Dla programu DiagnoScope zdecydowanie rekomendowany jest popularny kodek Xvid. Możliwe jest użycie również FFDShow, MotionJPEG-a. Istnieją również kodeki wykorzystujące metody kompresji bezstratnej, które mogą być użyte w programie – np. Lagarith, HuffYUV. Ten ostatni wskazany jest również dla komputerów o słabszym procesorze a dużym dysku twardym. Zapewnia on doskonałą jakość obrazu i ma niezwykle małe wymagania co do szybkości procesora, niestety pliki wynikowe na dysku będą większych niż przeciętnie rozmiarów (około 50 MB jedno nagranie).
  8. Ustawienie stopnia kompresji 8. Wpisać należy wartość w zakresie od 1000 do 10000. Niestety, większość nowoczesnych kodeków ignoruje ten wpis, w przypadku zaobserwowania braku różnicy w jakości i rozmiarze nagrywanych sekwencji użyć należy metody opisanej w punkcie 9.
  9. Alternatywna metoda określania stopnia kompresji 9 – aczkolwiek niezalecana, w przypadku większości kodeków video jedyna działająca. Po wybraniu tej opcji pojawi się okno konfiguracji kodeka wideo zależne od wybranego w punkcie 5 kodeka. Przykładowy wygląd takiego okna dla zalecanego kodeka Xvid przedstawiono na rys. 3. Suwak 26 bezpośrednio ustawia jakość wynikowej sekwencji wideo, a więc i jej rozmiar (im lepsza jakość, tym większy rozmiar). Sugerowane ustawienia widoczne są na rysunku.
    Konfiguracja kodeka Xvid

    Rys. 4. Konfiguracja kodeka Xvid

  10. Rozdzielczość nagrania 10. Opcja ta pozwala na ustawienie dla zapisywanej sekwencji wideo rozdzielczości mniejszej niż rozdzielczość podglądu (i zarazem rozdzielczość pojedynczych klatek i serii) 3. Użycie jej jest wskazane w przypadku kamer wysokiej rozdzielczości i pozwala:
    • zmniejszyć zapotrzebowanie na moc obliczeniową procesora (rośnie ono szybko przy wzroście rozdzielczości kompresowanego materiału wideo), jak również rozmiar wynikowych plików wideo, do wartości akceptowalnej dla danego komputera, można przeskalować obraz do nagrania. Na przykład, dawany przez cyfrową kamerę HD obraz o rozdzielczości 1280×960 pikseli można zapisywać w postaci filmu o rozdzielczości 640×480, zachowując możliwość zbierania pojedynczych klatek i serii z pełną rozdzielczością;
    • zwiększyć liczbę klatek na sekundę zbieranych przez kamerę (łącznie z opcją 11), tj. poprawić rozdzielczość czasową (płynność ruchu) nagrania.

    Aby pozostawić rozdzielczość równą rozdzielczości podglądu, po rozwinięciu listy wyboru 10 należy wybrać pozycję „0×0”. Jeśli istnieje potrzeba zmiany rozdzielczości nagrania, należy wybrać odpowiednią rozdzielczość poziomą, a rozdzielczość pionowa zostanie automatycznie dopasowana z zachowaniem proporcji (np. pozycja „640×0” na liście wybierze rozdzielczość nagrania 640×480, o ile obraz z kamery ma proporcje 4:3, lub np. 640×512 przy proporcjach 5:4).

  11. Zmień rozdzielczość źródła 11. Opcja ta ma znaczenie jedynie w połączeniu z wyborem innej rozdzielczości dla nagrania wideo w opcji 10.

    W przypadku zaznaczenia tej opcji, przyciski trybu pracy służą zarazem jako przyciski zmiany rozdzielczości. Przejście do trybu nagrania wideo powoduje przełączanie rozdzielczości obrazu przesyłanego przez kamerę do komputera na wartość ustawioną w opcji 10 (lub najbliższą jej spośród wszystkich obsługiwanych przez daną kamerę, lecz nie większą niż rozdzielczość podglądu). Rozdzielczość ta obowiązuje również dla zbieranych w tym trybie pojedynczych klatek i serii. Z kolei przejście do trybu klatek lub serii powoduje przełączenie kamery na rozdzielczość wybraną w opcji 3.

    Zmniejszenie rozdzielczości obrazu przesyłanego przez kamerę wysokiej rozdzielczości może znacząco zwiększyć liczbę klatek zbieraną w ciągu sekundy i poprawić płynność nagrania. Przykładowa kamera może zbierać w ciągu sekundy tylko 7,5 klatki o rozdzielczości 1280×960 pikseli lub aż 30 klatek o rozdzielczości 640×480.

    Przełączanie rozdzielczości kamery wiąże się każdorazowo z oczekiwaniem na jej reakcję – od ułamka sekundy do kilku sekund, w zależności od typu sprzętu.

    W przypadku niezaznaczenia tej opcji, rozdzielczość (i liczba klatek na sekundę) obrazu przesyłanego z kamery pozostaje stała przy przełączaniu trybów nagrania, a redukcja rozdzielczości nagrania wideo odbywa się wyłącznie poprzez przeskalowanie zebranego z kamery obrazu.

    W przypadku zebrania pojedynczych klatek w różnych rozdzielczościach, stworzona z nich automatycznie w oknie badania sekwencja wideo będzie zawierała klatki o różnych rozmiarach.

  12. Redukcja klatek 12. Redukcja klatek pozwala na ustawienie kompresji co n-tej klatki w lepszej rozdzielczości, zamiast wszystkich klatek w rozdzielczości gorszej. Jest to związane z mocą obliczeniową komputera. Ustawienie na przykład 1 / 4 pozwala na kompresję co 4 klatki.

    Karta Klatki (rys. 5) odpowiada za ustawienia kompresji dla pojedynczych klatek i serii:

    Karta ustawień dla klatek

    Rys. 5. Karta ustawień dla klatek

  13. Kompresja 13. Opcja ta pozwala na ustawienie odpowiedniej kompresji do zapisywania pojedynczych klatek oraz serii klatek, w celu zmniejszenia rozmiaru materiału zapisywanego na dysk. Sugerowane kodeki to takie, wykorzystujące metody kompresji bezstratnej, np. HuffYUV, czy Lagarith, który zostanie automatycznie zainstalowany podczas instalacji programu. Opcje kodeka można dodatkowo ustawiać analogicznie, jak na karcie Wideo.

    Karta Podgląd (rys. 6) odpowiada za układ kontrolek i wielkość obrazu w oknie nagrania:

    Karta ustawień podglądu

    Rys. 6. Karta ustawień podglądu

  14. Układ horyzontalny 14 . Opcja ta pozwala na zmianę układu okna nagrywania wideo. Zaznaczenie tej opcji ustawia pasek przycisków i informacji C z lewej strony głównej części okna z obrazem wideo. Wyłączenie tej opcji powoduje ustawienie paska przycisków u góry głównej części okna z obrazem wideo. Dla ekranów panoramicznych o proporcjach 16:9 lub 16:10 sugerowany jest układ horyzontalny, ponieważ pozwala na wykorzystanie całej przestrzeni monitora (rys. 7, po lewej). Zastosowanie układu wertykalnego (odznaczenie opcji) daje efekt pokazany na rys. 6 po prawej. Widoczne są niewykorzystane czarne pasy po bokach obrazu.
    Okno nagrywania wideo na ekranie

    Rys. 7. Okno nagrywania wideo na ekranie panoramicznym o proporcjach 16:10. Po lewej stronie: w układzie horyzontalnym; po prawej stronie: w układzie wertykalnym

    Wyłączenie tej opcji pozwala na dobre rozmieszczenie w przypadku ekranów o proporcjach 4:3 lub 5:4 (rys. 8, po lewej). W przypadku zastosowania układu horyzontalnego na ekranach klasycznych, otrzymamy efekt przeciwny, pokazany na rys. 7 po prawej, z widocznymi niewykorzystanymi czarnymi pasami u góry i u dołu.

    Okno nagrywania wideo na ekranie

    Rys. 8. Okno nagrywania wideo na ekranie klasycznym o proporcjach 4:3. Po lewej stronie: w układzie wertykalnym; po prawej stronie: w układzie horyzontalnym

  15. Dopasuj podgląd przez powiększenie 15 . Opcja ta powoduje dopasowanie obrazu wideo przez powiększenie go tak, aby zajmował całą przestrzeń przeznaczoną na nagranie. W ten sposób zostają zlikwidowane niewykorzystywane czarne paski wokół nagrania.
    Po powiększeniu brzegi obrazu (w zależności od warunków prawy i lewy lub górny i dolny) mogą zostać przycięte, gdyż obraz nigdy nie jest deformowany.
  16. W podglądzie użyj tylko parzystych 16 . Przyspiesza wyświetlanie podglądu w trybie rozdzielania przeplotu, pomijając co drugą ramkę.

    Kolejna karta, Sterowanie (rys. 9), pozwala na wybór funkcji przycisku nożnego:

    Karta ustawień przycisku nożnego

    Rys. 9. Karta ustawień przycisku nożnego

  17. Przycisk nożny domyślnie steruje 17 (rys. 9). Przycisk nożny może obsługiwać trzy metody zbierania danych: nagranie sekwencji wideo, serii klatek, pojedynczych klatek. W tym miejscu można wybrać jego domyślną funkcję (włączaną po wejściu do okna nagrania); najlepiej, aby była to funkcja najczęściej przez użytkownika programu wykorzystywana. Sposób zbierania danych można również zmieniać na bieżąco w oknie nagrywania.
  18. Sygnalizacja rejestracji dźwiękiem 18 . Opcja włączająca sygnalizację dźwiękiem takich operacji jak rozpoczęcie oraz zakończenie nagrywania, rejestracja klatki oraz serii klatek. Każda operacja jest sygnalizowana za pomocą innego dźwięku. W celu uaktywnienia sygnalizatora dla nagrania wideo, serii klatek, lub klatki, należy zaznaczyć odpowiednio funkcję start/stop sekwencji wideo, serie, lub klatki. Zaznaczone funkcje mogą występować razem.

    Ostatnia karta, Sprzęt (rys. 10), pozwala na dopasowania programu do niestandardowego sprzętu. Obecnie znajduje się na niej tylko jedna opcja:

    Karta dopasowania programu do niestandardowego sprzętu

    Rys. 10. Karta dopasowania programu do niestandardowego sprzętu

  19. Wymuś wynikową częstotliwość klatek 19 . W wyniku zgłaszania przez niektóre urządzenia przechwytujące i kamery cyfrowe niezgodnej z rzeczywistością częstotliwości zbieranych klatek, nieprawidłowo może być odczytywana długość nagrania, a w przypadku nagrań z dźwiękiem może wystąpić utrata synchronizacji między obrazem a dźwiękiem (np. odtwarzanie wideo się kończy, natomiast dźwięk jest nadal odtwarzany). Opcja ta, po zaznaczeniu pola wyboru, pozwala wymusić odpowiednią liczbę klatek nagrania na sekundę i skorygować potencjalny problem. Zazwyczaj będzie to 25 klatek na sekundę, czyli 2500/(100 s). Najpewniejszym sposobem wyeliminowania problemu jest wpisanie przemnożonej przez 100 i odpowiednio zaokrąglonej (tj. np. 2500, a nie 2470) liczby wyświetlanych na sekundę klatek podawanej w komunikacie diagnostycznym 34.
  20. Wymuś standard TV 20 . W przypadku niektórych urządzeń przechwytujących zdarza się samoistne przestawianie niektórych parametrów, m.in. standardu sygnału wideo, np. przy ich odłączaniu i ponownym podłączaniu. Jako że przestawienie się na standard sygnału wideo inny niż dawany przez kamerę (zazwyczaj jest to europejski system PAL), np. na amerykański NTSC, może powoduje zmianę dostępnych rozdzielczości obrazu i całkowitą utratę obrazu, lub co najmniej utratę koloru, opcja ta po zaznaczeniu pola wyboru pozwala na wybór standardu sygnału wideo, który będzie wymuszany na urządzeniu.
  21. Usuń kolor (obraz w skali szarości) 21 . Opcję należy używać w przypadku, gdy obraz otrzymywany z kamery ma nieprawdziwe kolory, co może mieć wpływ na widoczność zmian, w związku z tym również na diagnozę. Opcja Usuń kolory umożliwia uniknięcie tego efektu przez usunięcie kolorów. Otrzymywany obraz jest w skali szarości. Przy zaznaczonej opcji usuwania kolorów, suwaki do korekcji kolorów 26 obrazu są nadal aktywne, co pozwala na uzyskanie ciekawych efektów.
  22. Obejście błędów AverMedia M135a 22 . Stwierdziliśmy występowanie krytycznego błędu w sterownikach dołączanych fabrycznie do karty przechwytującej obraz AverMedia M135a (AVerTV Super 007); być może dotyczy również innych kart tego producenta lub opartych na tym samym układzie elektronicznym (chipsecie), których nie mieliśmy dotąd sposobności przetestować. Błąd ten uniemożliwia zgodne z ogólnie przyjętymi standardami sterowanie rozdzielczością obrazu i formatem danych wideo zwracanych przez kartę (nie działają w pełni kontrolki 1 i 3, co objawia się m.in. obrazem wypełniającym tylko 1/2 lub 1/4 całego pola podglądu). W przypadku posiadania takiej karty grabującej, należy zaznaczyć tę opcję. Spowoduje ona obejście błędu poprzez włączenie alternatywnego sposobu komunikacji ze sterownikiem karty. Sposób ten jest specyficzny dla tej karty i nie będzie działać z innymi kartami – nie należy zaznaczać tej opcji, gdy karta działa prawidłowo.
  23. Przestaw linie parzyste/nieparzyste 23 . Opcja działająca tylko w przypadku sygnału video z przeplotem. W przypadku zaobserwowania znaczącego poszarpania krawędzi pionowych włączenie tej opcji może spowodować poprawę. Standardowo, jej użycie może spowodować pogorszenie jakości obrazu wideo.
  24. Rozciągnięcie przestrzeni barwnej 24 . Użycie tej opcji spowodować może znaczące poprawienie kontrastu i nasycenia kolorów, zwłaszcza w przypadku niedopasowania do siebie układów elektronicznych kamery i urządzenia nagrywającego.
  25. Rozdziel ramki do nagrania 25 . Dane wideo z tzw. przeplotem, który może na ekranie skutkować niekorzystnymi efektami porwanych krawędzi pionowych, należy poprawić włączając rozdzielenie ramek do nagrania.
  26. Wstępna korekcja koloru 26 . Za pomocą suwaków możliwa jest wstępna korekcja jasności, kontrastu oraz odcienia (udział barw składowych czerwonej i zielonej). Aby wypośrodkować wszystkie ustawienia, należy kliknąć na przycisk Resetuj znajdujący się po prawej stronie suwaków. Ustawienie kolorystyki w tym oknie zostaje zapamiętane przez program. Po każdym otwarciu okna nagrania ustawienia korekcji koloru są przywracane do wartości określonej w tym miejscu.
  27. Standard 27 . Opcja ta określa standard kodowania koloru. Zasadniczo standard ITU-R BT.601 zdefiniowany jest dla telewizji standardowej rozdzielczości SD, natomiast standard ITU-R BT.709 dla wysokiej rozdzielczości HD. Wybranie opcji niezgodnej ze standardem stosowanym przez używane urządzenie przechwytujące (lub kamerę cyfrową) może spowodować niewielkie przekłamania kolorów. Informacji o stosowanym standardzie można szukać w dokumentacji urządzenia przechwytującego lub kamery cyfrowej. Większość urządzeń o standardowej rozdzielczości używa standardu ITU-R BT.601.
  28. Rozpiętość 28 . W zależności od używanego urządzenia przechwytującego (lub kamery cyfrowej), poziomy składowych koloru mogą być opisywane liczbami z zakresu 0–255, lub też 16–235 (składowe R, G, B, Y) i 16–240 (składowe U, V). Wybranie opcji niezgodnej ze standardem stosowanym przez używane urządzenie przechwytujące (lub kamerę cyfrową) może spowodować niewielkie przekłamania kolorów i niedopasowanie kontrastu. Informacji o stosowanym standardzie można szukać w dokumentacji urządzenia przechwytującego lub kamery cyfrowej. Większość urządzeń o standardowej rozdzielczości, pracujących w formacie danych YUY2 (MEDIASUBTYPE_YUY2 – por. opis kontrolki 1) używa zakresu 16–235/240.
  29. Dodaj dźwięk do wideo 29 . Opcja ta pozwala włączyć lub wyłączyć nagrywanie dźwięku podczas nagrywania wideo.

    Zachowuj dźwięk w sesji 29 . Zaznaczenie tej opcji pozwala na zapisanie ścieżki audio osobno do pliku wav do późniejszego wykorzystania w analizie akustycznej.

    W specjalnym module stworzonym do nagrywania materiału wideo kamerą cyfrową DV, w tym miejscu ustawień pojawia się dodatkowa opcja – Dźwięk cyfrowy z DV, która umożliwia dodanie dźwięku cyfrowego do wideo. Opcja włączająca dźwięk cyfrowy, jest aktywna tylko jeśli zaznaczona jest również opcja dodania dźwięku do nagrania.

Dodatkowo użytkownikowi udostępniono narzędzie do kontroli pracy urządzenia nagrywającego. Zakładka 31 pokazuje podgląd sygnału do nagrania, wraz z przyciskami pozwalającymi na powiększenie klatek nagrania 33. Pole 30 pozwala ocenić rozpiętość jasności w rejestrowanym obrazie (idealna wartość to 0–255 w polu Wszystkie i nieco mniej np. 3–252 w polu 99,9%). Zbyt mała rozpiętość (np. 35–225) może sugerować potrzebę włączenia trybu poszerzania skali (kontrolka 34). Zakładka Log 32 przedstawia informacje serwisowe pomocne przy wyjaśnianiu problemów z nietypowym lub źle działającym sprzętem nagrywającym). Przy normalnym użytkowaniu jej wykorzystanie jest zbędne.

W przypadku, gdy dokonane zmiany w ustawieniach nie są zadowalające, program umożliwia cofnięcie zmian, poprzez naciśnięcie przycisku Przywróć ustawienia domyślne 35.

Po ustawieniu konfiguracji kamery, aby zatwierdzić zmiany, należy zamknąć okno przyciskiem OK, lub zamknąć bez zapisywania przyciskiem Anuluj.